| Sumario: |
«Coñezo que significa / pasar as noites en branco / á espera de que amañeza / un insomnio inda máis largo. / Coñezo que significa / o esforzo de ir ata o baño,aclarar cada mañá / o cabelo enxaboado, / na parede sen espellos / ver o rostro sen miralo. /Coñezo que significa / un tempo petrificado, / sufrir o paso das horas / cando non cambian de paso». É un dos poemas de Antonio Tizón (Aranga, 1960), protagonista de Non hai espellos nos manicomios. «Trátase dun proxecto que naceu e medrou sempre cunha dobre finalidade artística e social, pois é un traballo eminentemente creativo onde se mesturan disciplinas relacionadas coa Poesía, o vídeo, a pintura, a fotografía e a música, pero cunha temática catalizadora: a enfermidade mental», explica este xornalista e escritor que estivo ingresado nun manicomio.
A súa parella, Mari Quinteiro, lembra que foi na Semana Santa de 1982 cando Tizón «falaba cousas absurdas, incoherentes, non lle entendía nada. Pasaba o día diante do espello e falaba de Zaratustra de Nietzsche». Licenciado en Ciencias da Información pola Complutense de Madrid, Tizón estaba no cuarto curso cando sufriu este proceso.«Perdín contacto coa realidade. Deixei de recoñecerme no espello. Despois de 34 meses saín do pozo negro, a loucura foise como veu, sen lóxica ningunha», conta o escritor no documental que forma parte deste proxecto. Está dirixido por Aser Álvarez, de Arraianos Producións, con banda sonora orixinal de Miro Casabella, e trata «a enfermidade mental dende outro punto de vista», di o realizador. En lugares nos que se move a diario, Tizón vai narrando «a biografía dunha superación», que é o título do poemario que acompaña este traballo. Esa saída adiante, «que non curación», está «pragada de caídas, recaídas e superación, a última durante este mesmo proxecto», conta o autor de novelas como A antesala luminosa e Un home estraño, publicadas en Xerais.
|
